Speech of President Aquino at the oath-taking ceremony of the Union of Local Authorities of the Philippines, October 2, 2014
Talumpati ng Kagalang-galang Benigno S. Aquino III Pangulo ng Pilipinas Sa panunumpa ng bagong National Executive Board ng Union of Local Authorities of the Philippines
[Inihayag sa Palasyo ng Malacañan, noong ika-2 ng Oktubre 2014]
Maraming salamat po. Maupo ho tayong lahat.
Secretary Mar Roxas; Governor Alfonso
Umali Jr.; Governor Arthur Defensor Sr.; National Executive Board
Officers of the Union of Local Authorities of the Philippines Inc.;
fellow workers in government; honored guests; mga minamahal ko pong
kababayan:
Ililiwanag ko lang po, bestman po ako ni
Boy Umali doon po sa renewal of vows ha. [Tawanan] Hindi ho noong una
siyang kinasal. [Tawanan] Baka ho may magduda ho sa edad ko.
Kailan ba ‘yon, Boy, mga two years ago yata ‘yon?
Alam niyo, noong bumiyahe ho tayo,
marami, pati ‘yong media na kasama natin, nagkasakit dahil medyo mabigat
daw ‘yong schedule. At ako naman po, awa ng Diyos, hindi ako tinamaan
ng miski ano. Ngayon, kinakabahan ako, namamalat, baka bukas ako may
trangkaso. [Tawanan]
Marami po sa ating nandito ngayon ay
matagal nang nasa politika. Marami ho siguro sa inyo ay mga nauna sa
akin sa politika. Malamang, kabisado na rin ninyo ang mga pasikot-sikot
sa mundo ng politika, at ang mga sikretong rekado para manalo. Automatic
na sa ating maging todo-sigasig para maipakilala ang kakayahan at ang
ating mabubuting katangian. Kumbaga, nakuha na natin ang tamang timpla
ng marketing campaign para manatili sa puwesto.
Matanong ko lang po kayo: Meron ba sa
inyo rito ang nagsabi noong unang tumakbo pa lang na pananatilihin ninyo
ang sistemang nagisnan? May nangako ba sa inyong kapag ibinoto tayo,
walang asensong mangyayari? Palagay ko wala ho sa atin ang nagsabi nito
noong tayo’y tumakbo. Sa halip, inilalatag ninyo kung paano mapapabuti
ang sitwasyon ng ating mga mamamayan.
Alam kong hindi biro ang pinagdadaanan
bago ninyo marating ang kinaroroonan [ninyo ngayon]. Hindi ito basta
inabot lang, pinaghihirapan ito. Mayroon tayong sisikmurahing mga
insulto, pambabatikos at batuhan ng putik tuwing kampanya, kung minsan
lampas ng kampanya pa, at kung minsan naman bago pa ng kampanya.
Maraming sakripisyo, pagod at pagtitimping kailangang bunuin. Noon nga
pong nangangampanya ako sa pagka-congressman ng Tarlac, sinusuyod ko ang
bawat kalsada, inaakyat ang mga dike, nagha-house-to-house sa umaga at
hapon, at kaliwa’t kanang meeting naman pagdating ng gabi. Walang pagod
akong nag-iikot sa kabila ng matinding init para mapalapit sa ating mga
kababayan.
Mayroon nga pong biro, na marahil
narinig na ninyo: Ang pormula daw po sa kampanya ay matatawag nating
KBL—at hindi po Kilusang Bagong Lipunan iyon: kundi Kasal, Binyag, at
Libing. Parang mula sa panganganak hanggang pagpanaw, takbuhan ka ng
lahat para hingan ng tulong. Sa totoo lang, mahirap talagang tumanggi sa
mga ito lalo pa’t gusto rin nating makatulong. Baka rin pagmulan pa ng
sama ng loob, o isipin pa nilang hindi tayo nalalapitan.
Kahit nga po nasa puwesto na, tuloy pa
rin ang ganitong mga klase ng paghingi ng pabor. Natatandaan ko po nang
bagong-halal pa lang akong Congressman sa Tarlac. May lumapit sa aking
konsehal at humingi ng tulong sa pag-arkila ng orkestra sa aming
piyesta. Tinanong ko kung magkano, sagot po niya’y 40,000 piso daw ang
babayaran bawat isa, at ‘yun na raw po ang pinakamura. Dahil ang gusto
po niya dalawang orkestra ang aming kunin para meron daw relyebuhan sa
pagtugtog at hindi mapagod. Samakatuwid nga ho, 80,000 piso ang
kakailanganin. Ang sahod ko noon, kung ‘di ako nagkakamali ay 35,000
piso; wala pa ‘yung kaltas ng tax. Kaya sabi ko po sa kanya, doblehin
man natin ang sahod ko, kukulangin pa rin sa balak niyang gastusin sa
pag-arkila. At kayo po ngayon ang tatanungin ko: Paano naman popondohan
ito? ‘Di po ba, sa pagpopondo sa mga ganitong panghihingi ng ating
nasasakupan, saka tayo natutuksong baka gumawa ng kung ano-anong gimik?
Sa panunungkulan ko nga bilang Kinatawan
ng Tarlac, minabuti kong lumapit at kumustahin ang ating mga kababayan
tuwing dumadalaw ako sa iba’t ibang barangay. Sa umpisa po, ‘pag may
iminungkahing proyekto sa akin, na madalas umaabot nang hindi bababa sa
anim na folder kada isang barangay, o mga resolusyon ng bawat barangay,
at 159 po ang barangay na sakop natin, halos pareho-pareho lang ang
laman ng mga ito. Karamihan dito, gusto lang pagandahin ang kanilang
barangay hall. Ang binabalik ko namang tanong sa kanila: Kapag napaganda
natin ang barangay hall ninyo, ilan kaya ang makakakain diyan? Ilan ang
matutulungan sa komunidad? Ilan ang aangat ang buhay kapag nagtayo tayo
ng mga monumento tulad ng inyong barangay hall? Ang mungkahi ko naman:
Baka mas maganda, nakiusap po ako, kung gamitin natin ang pondong
mayroon tayo para sa irigasyon, sa pagpapagawa ng kalsada, o sa
pagpapatayo ng mga paaralan. Sa tatlong termino ko bilang Congressman,
maipagmamalaki ko sa maayos na ring kooperasyon ng ating mga
nasasakupan, nandoon na nga po ang mga kapitan at ang mga konseho ng
barangay, hindi bababa po sa tatlong makabuluhang proyekto ang
naisakatuparan sa bawat barangay. ‘Di ko po sinasabing naubos na ang
problema sa aking distrito matapos ang aking termino. Pero lahat ng
bukas ang pag-iisip, makikita na may talagang nagawa tayong pagbabago sa
panahon ng ating panunungkulan.
Hindi nga rin po siguro maiiwasan, na
kahit nasa puwesto ka na, nariyan din ang mga kontra lang nang kontra sa
inilalatag mong reporma. Sila ang mga puro batikos lang na wala namang
maihaing solusyon. Kapag may hiniling sa iyong sampung bagay, at nagawa
mong tuparin, sabihin na natin, ang 9.9 sa mga ito, ang mga kontra ang
pilit maghahalungkat ng 0.1 at ipagsisigawang hindi mo ito nagawa.
Ngayong Pangulo na tayo, hindi naman po
natin sila pag-aaksayahan ng oras. Mas nakatutok tayo sa patuloy na
pagpupunla ng mga reporma at pagpitas ng mga bunga nito. Nandiyan ang
mahigit apat na milyong kabahayang benepisyaryo ng Pantawid Pamilya
Program, ang 20 positive credit ratings actions na nakamit natin sa
ating panunungkulan, ang 2.5 milyong Pilipinong nakaalpas sa poverty
line, ang 1.65 milyong nadagdag sa bilang ng mga Pilipinong nagtatrabaho
mula Abril 2013 hanggang Abril 2014.
Ilan lang po ito sa mga patunay na
talagang malaki na ang pagkakaiba ng sitwasyon ngayon ng Pilipinas
kumpara sa ating dinatnan. Pati nga po ang ibang mga bansa, napakataas
na ang kompiyansa sa atin. Noon pong bumisita tayo sa Europa kamakailan
lang, isang mataas na opisyal ng prominenteng bangko sa buong mundo, ang
nagsabi: Baka raw po dapat ay i-globalize natin ang piso. Ibig sabihin,
magiging currency ng mundo ang piso na itini-trade sa ibang bansa. Sa
totoo lang, nabigla po tayo sa mungkahing ito; sino po ba sa atin ang
inisip na may magmumungkahi nito? Nang marinig nga natin ito, tinanong
ko pa si Secretary Greg Domingo ng Department of Trade and Industry
kasama natin doon sa pagpupulong, kung tama ba ang nadinig ko. Kailangan
po ng mas malalim na pag-aaral ng ganito kalaking mga hakbang, pero
malinaw naman ang mensahe ng nagmungkahi nito: Kompiyansa siya sa
stabilidad ng ating ekonomiya; naniniwala siyang sulit tumaya sa
Pilipinas.
Lahat po tayo rito, binigyan ng mandato
ng taumbayan para pagsilbihan sila. Tayo naman, bilang mga pinuno, ay
nangakong magdudulot ng pagbabago. Pero kung ang pakay mo lang ay ang
manatili sa kapangyarihan, magpakulong sa siklo ng KBL, at panatilihin
ang sitwasyon na dinatnan mo, ‘di ba’t parang nakikipagpalitan ka lang
ng puwesto sa musical chairs?
Paano ba natin babaguhin kung saan ang
pag-aabot ng panggastos sa kasal, binyag, at libing ang buod ng pagiging
lingkod-bayan? Ang paniniwala ko po rito: Kailangang tugunan, hindi
lang ang kasalukuyan, kundi mas mahalaga po, ang mga suliraning
pangmatagalan. Sabi nga po ng nakakatanda, turuan nating mangisda ang
ating mga kababayan, kaysa hayaan silang magpabalik-balik para manghingi
ng isda. Kumpleto at malawakang mga solusyon ang susi sa pagbabagong
inaasam natin.
Gawin po nating halimbawa ang nagawa ng
pumanaw nating kasamahan na si Secretary Jesse Robredo sa Naga. Matagal
pong naging problema ang pagsisiksikan ng mga maralitang tagalungsod sa
Naga, at minana ito ni Jesse nang maupo siyang alkalde. Kumplikado po
ang sitwasyon: Hindi madaling ilipat nang basta-basta ang mga informal
settler kung wala silang pagkakakitaan sa bago nilang lilipatan. Kung
walang kabuhayan sa ibang lugar, wala ka ring aasahan kundi ang
pagkukumpol ng mga tao sa sentro ng kalakalan. Kaya nga po, bukod sa
disente at permanenteng tahanan, naglalatag ang lokal na pamahalaan ng
Naga ng mga programang pangkabuhayan at maayos na mga pasilidad sa
bagong komunidad. Kaya po: ang dating mga maralitang itinuturing na
hadlang sa pag-unlad, naging katuwang na sa pagtataguyod ng kaunlaran sa
Naga. Ang tagumpay nga ng programang ito na pinangunahan ni Jesse ang
ginagamit nating basehan para ipatupad din ang paglilikas ng informal
settlers sa Kamaynilaan.
Kung nakaya pong gawin ni Jesse ang
mag-isip at maglatag ng pangmatagalang solusyon sa problemang kanyang
kinaharap, tinatawag rin ang bawat isa sa atin, bilang pinuno, na
tumugon sa parehong paraan. Alam ko naman: Kung kaya nating ibigay, at
kung naaayon sa batas, hindi po natin ipagdadamot sa ating nasasakupan,
‘di po ba? Pero gaya ng napatunayan natin sa Tarlac, alam kong mas
mapapalapit tayo sa puso ng ating mga kababayan kung hindi lang
pangngayon ang ating naibibigay sa kanila, kundi lalo na pati ang
pangbukas, sa pamamagitan ng tunay na serbisyo, at sa pagtutok sa
kapakanan nila. Sa ganitong paraan, sila mismo ang mag-aangat sa
kanilang mga sarili.
Ang pinakasukatan po ng husay ng
pagiging lingkod-bayan ay hindi madadaan sa galing sa pagsayaw, sa
pagkakaraoke, o sa pagpapatawa. Masusukat ito sa pag-aangat sa estado ng
buhay ng ating mga kababayan; at sa pagbibigay sa kanila ng lakas para
panghawakan ang sarili nilang kapalaran. Magiging makabuluhan lamang ang
lahat ng paghihirap sa serbisyo kung magdudulot ito ng makabuluhang
pagbabago sa ating mga kababayan, lalo na sa mas nangangailangan. Kung
ang isang magsasaka na kumikita lang ng sapat para sa kanyang sarili ay
nananatiling isang kahig, isang tuka sa iyong panunungkulan, masasabi mo
bang tinotoo mo ang panata mong magdulot ng pagbabago? Ano pang
kinabukasan ang naghihintay sa kanila kung siya ay magkapamilya, kung
wala naman silang aasahang reporma mula sa iyong liderato? Ang hamon po
sa ating mga lingkod-bayan: gawing mas maaliwalas ang buhay ng ating mga
kababayan, nang hindi na danasin pa ng kanilang mga anak ang
pagdurusang ating pinagdaanan.
Sa pagtutulungan ng ULAP, ng lokal at
pambansang pamahalaan, pati ng sambayanang Pilipino, patuloy nating
itutok ang ating panahon sa mga proyektong tunay na naghahatid ng
benepisyo sa mga Pilipino.
Sa mga kapwa ko pinuno, lagi nating
tanungin ang sarili: Gaano na ba kalayo ang narating natin mula nang
mag-umpisa tayo sa puwesto? Umusad ba tayo pasulong o umatras? Nanatili
ba tayo o lumihis sa mandatong ipinagkaloob ng taumbayan? Isipin na lang
natin ang panahon kung kailan nagretiro na tayo, at lumingon sa ating
nasasakupan. ‘Di ba’t napakasarap ng pakiramdam na masabi mong, “Ang
laki ng ipinagbago nitong bayan nating ito, at kasama ako sa nakiambag
at nakilahok para maisakatuparan ito.”
Bilang ama ng bayan, malinaw ang
tinatahak kong landas: ang gawin ang tama, at ang laging pumanig sa kung
ano ang makakabuti sa aking kapwa. At habang mas marami tayong
kumikilos sa iisang direksyon, mas mapapabilis pa natin ang pagbabagong
tinatamasa na natin ngayon. Kapag nga po dumating ang panahon, na
sabihin ng Panginoong “finished or not finished, pass your papers,”
talaga pong inaasahan kong mas maunlad at mas maaliwalas na Pilipinas
ang ating ipapamana sa susunod na henerasyon ng Pilipino.
Magandang araw po. Maraming salamat sa inyong lahat.
0 comments:
Post a Comment